Psycholog radzi. Piękno w biznesie

Stephen King, o którego książkach można mieć różne zdanie, ale potencjału twórczego ich autorowi odebrać się nie da, mówił, że gdy spogląda na czystą ryzę papieru, przeżywa coś mistycznego, coś na kształt mocy demiurga. Czuje, że jest w stanie powołać do życia byty wcześniej nieistniejące, których nikt inny w taki sam sposób nie stworzy.

Mityczna już w naszej kulturze przypowieść "od pucybuta do milionera" zawiera takie właśnie przesłanie. Oto człowiek, który zaczyna z pustymi rękoma i pustymi kieszeniami, dzięki własnej pomysłowości, inteligencji i pracowitości lub innym talentom powołuje do życia przedsiębiorstwo, robi biznes i w mniejszym lub większym stopniu zmienia świat. Tworzy "z niczego" wartość, której wcześniej nie było, dając ludziom pracę lub nadzieję.

Samorealizacja

Biznes może być uprawiany jako dochodowe rzemiosło, które pozwala człowiekowi utrzymać się na powierzchni w lepszej lub gorszej kondycji. Wtedy chodzi się do pracy, z poczuciem konieczności, lekkiego znudzenia i delikatnej rezygnacji. Jeśli w dodatku swojej pracy się nie lubi lub jest ona zbyt łatwa (albo zbyt trudna), pojawia się wypalenie, człowiek zaczyna się męczyć na poważnie i np. chorować.
Niekiedy jednak przedsiębiorca działa, jak utalentowany rzeźbiarz, który wydobywa z bloku bezkształtnego marmuru piękno. Pojawia się uczucie spełnienia, samorealizacji.

Owo "spełnienie się" jest przez psychologów dobrze poznane, bowiem każdy niemal człowiek przeżył chwile, w których czuł, że "żyje pełnią życia", że wykorzystuje swój potencjał i możliwości. Towarzyszy temu wrażenie wdzięku i swobody, która idzie w parze z pewnością siebie tak, jakby człowiek dokładanie wiedział, co robi, działał bez wątpienia, wahania czy asekuracji. Trafia w dziesiątkę bez pudła i bez przymierzania.
Pewien biznesmen twierdził, że najczęściej takie chwile przydarzają mu się wieczorem: "Nie wiem skąd się to bierze. Czasem stoję pod prysznicem i nagle przychodzi mi do głowy pomysł na biznes. Rozmawiam potem ze wspólnikami, dopracowujemy go, co bardzo mnie wciąga. Wtedy czuję, że jestem do tego stworzony".

Kiedy człowiek się spełnia?

Samorealizacji w interesach sprzyjają pewne warunki i okoliczności.
Jeden z nich to "otwartość na doświadczenie", elastyczność myślenia, poszukiwanie nowości, świeżość spojrzenia. Jest anegdota o producencie butów, który wysłał dwóch ekspertów, aby zbadali rynek w jednym z krajów Afryki. Po tygodniu otrzymał dwie ekspertyzy. W pierwszej: "Fatalny rynek, pozbawiony wszelkich perspektyw. Tutaj wszyscy chodzą boso, nikt nie używa butów…" Drugi ekspert napisał: "Wszyscy chodzą boso, wspaniały rynek, olbrzymi potencjał, jeszcze nikt nie ma butów…"

Otwartość na nowe doświadczenia jest często kwestią nawyku. Wielu psychologów twierdzi, że to podstawowa cecha zdrowej osobowości.
Samorealizacji sprzyjają także zmiany. Jak powiedziała Wanda Rapaczyńska, gdy była jeszcze prezesem Agory: "Rozwijamy się, albo się zwijamy".

Cechy ludzi samorealizujących się

Doświadczenie samorealizacji jest zdrowe i przyjemne. Zmienia osobowość. Sprawia, że ludzie zaczynają inaczej myśleć i przeżywać świat. Psychologowie odkryli, że ludzie, którzy często realizują się w tym co robią, posiadają także szereg innych cech osobowości.

Należy do nich np. pogoda ducha. Doświadczenie pełni funkcjonowania, pozostawia niezatarty ślad w postaci przekonania, że życie w ogóle jest coś warte, nawet jeśli zazwyczaj jest monotonne, przyziemne, nudne, trudne lub niesatysfakcjonujące. Jednak może ono też być wspaniałe, pełne i po prostu szczęśliwe. To daje pogodę ducha i rodzi niezłośliwe, zaskakujące poczucie humoru, które pozwala zaakceptować niedoskonałości własnej psychiki i natury innych ludzi.
Badania pokazały też, co zaskakujące, że osoby doświadczające samorealizacji są bardzo dziecinne. Przy całej swojej dojrzałości i optymalności funkcjonowania, przy całym rozsądku i racjonalności myślenia, jednocześnie ujawniają coś z dziecięcej beztroski, spontaniczności i zabawy. To sprawia, że mogą być przez innych spostrzegane jako ekscentrycy lub nawet dziwacy. Jest to jednak bardzo dojrzałe dziwactwo, polegające na zdolności i odwadze robienia rzeczy po swojemu, nie przejmowania się zbytnio ocenami innych ludzi, pozbyciu się skrępowania, obawy, lęku czy nadmiernej samokontroli.

Wydawać by się mogło, że samorealizacja to trudny do osiągnięcia, dostępny jedynie wybranym jednostkom stan. Tak nie jest. Jest to cecha stopniowalna. Każdy człowiek częściej lub rzadziej jej doświadcza. Biznes, sztuka, ale także codzienne życie, w którym wykorzystujemy swoje zdolności, dają szansę na przeżycie samorealizacji.

Baza firm z Twojego regionu