JOW-y, JOW-y i jeszcze raz JOW-y. Na biegunkę i ból głowy

Podczas pierwszej tury wyborów prezydenckich okazało się, że Polakom (a w każdym razie znaczącej ich części) do szczęścia brakuje JOW-ów. Jak dostaną JOW-y, będą szczęśliwi. Co ciekawe, zdecydowana większość rodaków nie wie, co to są JOW-y, a niektórzy przypuszczają nawet, że mogą to być zwierzęta. Ale parcie na JOW-y mają, bo słyszeli, że one pomagają. Leczą, uzdrawiają, dają szanse na przeżycie w chorej ojczyźnie.

Prawdziwym zwycięzcą pierwszej tury wyborów, jak orzekli komentatorzy i publicyści, został Paweł Kukiz, piosenkarz, który do drugiej tury wyborów nie wszedł. Możliwe zatem, że jego wygrana polega na tym, że już w drugiej turze nie będzie musiał się w tej kampanii wysilać. Tego samego dokonał Bayern podczas ostatniego meczu z Barceloną.

Pan Kukiz szedł do tych wyborów z dwoma postulatami zaledwie. Pierwszym było wprowadzenie JOW-ów, czyli Jednomandatowych Okręgów Wyborczych, drugim - rozwalenie systemu, często przez jego sympatyków stosowanym wymiennie z rozwaleniem ustroju, bądź ze zmianami ustrojowymi. JOW-y i rozwalenie systemu - te postulaty są ze sobą sprzeczne.

JOW-y, według ich zwolenników, mają doprowadzić do odpartyjnienia państwa. Jak w okręgu będzie do zdobycia jeden mandat, to wyborcy przeznaczą go dla osoby znanej lokalnie, czyli "swojego", który potem w parlamencie będzie pilnował ich interesów.
Nigdzie się to nie sprawdziło. Ostatnio nie sprawdziło się to w Anglii (odsyłam do Korwina-Mikke). Duże partie, dysponujące znacznymi środkami finansowymi mają ułatwione zadanie. Wszystkie pieniądze mogą postawić na kampanię jednego kandydata. Niewykluczone, że będzie to kandydat lokalny (zresztą dzisiaj też tak jest) tyle tylko, że nie przestanie on być kandydatem partyjnym.

Dotychczasowe doświadczenia z JOW-ami wskazują, że wzmacniają one system partyjny, dzieląc trwale scenę polityczna między silne ugrupowania. Paweł Kukiz biadoli, że prezydent Komorowski nie wprowadził JOW-ów 10 lat wcześniej. Panie Pawle - całe szczęście, zwłaszcza dla Pana! Z powodu braku JOW-ów Pana dwudziestoprocentowy ruch ma szanse na kilkadziesiąt mandatów w parlamencie. Gdyby JOW-y były, skończyło by się na góra pięciu miejscach w Sejmie. Żeby nie być gołosłownym powołam się na nasze doświadczenie z JOW-ami, bo w Polsce one są, tyle tylko, że jedynie w wyborach do Senatu. Dały one zaraz po głosowaniu 63 mandaty PO, 31 - PiS, 2 - PSL, 4 - kandydatom niezależnym. Te cztery to mandaty do wzięcia dla Kukizowego ruchu. Prawdopodobnie jedyne. Jak zatem widać, JOW-y wcale nie odpartyjniają systemu, przeciwnie - cementują go. Jeżeli zatem pan Kukiz wybiera się do rozwalenia systemu (jego drugi postulat), to razem z granatem w spodniach w postaci JOW-ów. Kiedy tylko go odbezpieczy, urwie mu (wiadomo co między nogami), a systemu nawet nie nadkruszy. Czyli oba postulaty Kukiza są ze sobą sprzeczne.

Nie o JOW-y bowiem zwolennikom piosenkarza chodzi. Im chodzi o zmianę. Wiedzą, że chcą zmienić obecny system władzy. Problem w tym, że nie wiedzą na co. Nie potrafią tego zdefiniować. Czyli samo burzenie jest wartością, a nie to, co z niego ma wyniknąć. Istotą rewolucji jest rewolucja. Jak się zburzy, to się zobaczy, co potem. A skoro nie wiemy, co potem, to potem najczęściej jest czarna rozpacz.